Bursa’dan Hüseyin Eren: “Üstad Hazretlerine âit olan, “Mevlânâ’nın zamanında yaşasaydım Mesnevî yazardım” sözünü açıklar mısınız? Bu söz nerede geçiyor?”
Zamanın gidişâtına ve ihtiyacına göre dîn hizmetlerinin de değişik metotlar istediğini Üstad Bedîüzzaman Hazretleri bu vecîz ifâdesiyle bildirmiştir. Bu ifâdeyi Son Şahitler’de Ermenek eşrafından Ahmet Gümüş Ağabeyin hâtıralarında buluruz. Rahmet duâsı olur ümidiyle, bu sözü bir ölçüde yaşadıklarıyla tefsîr eden Ahmet Gümüş ağabeyin hâtıralarından bir bölümünü kendisinden dinleyelim:
“Bir gün sabah namazı vakti annem, beni sabah namazına kalkmam hususunda zorladı. Ben ise, tembelliğimden gelen müdafaa ile:
“Bana ne öğrettiniz de namaz kılayım? Kur’ân okumasını bilmiyorum. Namaz sûrelerini de tam öğrenemedim ki, doğru namaz kılayım” dedim.
Annem namazı bitirdi. Duâsını yaptı. Bana dedi:
“Benim günahım başımdan aşkın. Yarın mahşerde, ‘Annem bana dînimi öğretmedi’ diyeceksin. Ben senin dînî bilgilerini öğretmedikten sonra hiçbir okula göndermem. (Ben o zaman ilkokulu yeni bitirmiştim.) Ben yarın öldüğümde mezarımın başında bir fatiha da okumasını bilmeyeceksin.”
Annem beni medrese tahsili yapmış ehl-i hal bir kimse olan eniştesi Molla Mehmet Efendi’de okumam için teyzeme teslim etti.
1952-1953 yılı Ermenek Ortaokuluna devama başladım. Boş derslerimizin birisinde arkadaşlarla dışarıda çalışırken, eski bir Kur’ân sayfası gördüm. Onu aldım. Kitabımın içine koydum. Zil çalınca sınıfa girdik. Dersimiz yine boştu. Muavin sınıfa girdi. Benim sıraya yaklaştı. Kitabımın arasında o eski Kur’ân sayfasını görünce:
“Bu Arap yazısı sende ne arıyor? Sen Türk’sün!” dedi. Ben de:
“Bu Kur’ân sayfasıdır. Kur’ân okumasını biliyorum. Ona sonsuz hürmetim vardır” diye cevap verdim. Bir gün, İbrahim Koynuk, bana Risâle-i Nur’dan ve Bedîüzzaman Hazretlerinden bahsetti. Ben de hürmeten dinledim. Arkadaşlığımız devam etti. Bir gün beraber ders çalışırken, İnebolu baskısı, teksirle basılmış, Bedîüzzaman Saîd Nursî’nin Tarihçe-i Hayat’ı elime geçti.
Risâle-i Nûr’u okumak ve müellifini görmek için bende şiddetli bir arzu uyandı. Hayalimde, “Aradığım zat budur, arzu ettiğim Kur’ân tefsîri budur” diye tahmin ettim.
1954 yılında Üstad Saîd Nursî Hazretlerinin Barla’da olduğunu öğrendim. Kurban Bayramına bir gün kala Üstad’ın Barla’daki evine vardım. Zübeyir Ağabey çıktı. Isparta’dan Bayram Ağabeyin bana emanet ettiği emanetleri verdim. Kendimi tanıttım. Abdestli olduğumu, fakat henüz namaz kılmadığımı söyledim. “Kardeşim, Üstadımız mescidde tesbîhâtını yapıyor. Sen yanına yaklaşma” dedi.
Ben müezzin mahfelinde namazımı kılarken Üstad mescidden ayrıldı. Namazı bitirdim. Zübeyir Ağabey ile Ceylan Ağabeyin odasına girdim. Çağırdı.
“Hoşgeldiniz!” dedi. Babamı, annemi ve Zübeyir ağabeyin babasını, annesini sordu.
Yatsı namazını Üstad’la birlikte mescidde kıldık. Sabah namazını da öyle. Bayram namazı için Büyük Câmiye Ceylan ağabeyle gittim. Sonra Üstadımızın yanına geldim. Üstad Hazretleri benim İmam Hatip Okuluna devam edeceğime çok memnun oldu.
“Ben o okulları, eski zamanın mübârek medreseleri olarak kabul ediyorum” dedi. “Hazret-i Mevlânâ benim zamanımda gelseydi, Risâle-i Nûr’u yazardı. Ben de Hazret-i Mevlânâ zamanında gelseydim, Mesnevî’yi yazardım. O zaman hizmet Mesnevî tarzındaydı. Şimdi Risâle-i Nûr tarzındadır.” dedi.1 Evet, Kur’ân’a hürmetin kırıldığı bu asrın hizmet metodu Risâle-i Nûr tarzında idi. Akılların ve kalplerin sağlam olduğu geçtiğimiz bin yıldan beri ise, Hazret-i Mevlânâ’nın Mesnevî’si gönülleri şâd etmeye yeterli oluyordu. Fakat gönüllerin sönükleştiği, akılların ve kalplerin de maddeye ve dünyaya çevrilmek istendiği ve îmânî şüphe ve vesveselerle susturulmak istendiği asrımız insanına tehlike oranında büyük çaplı, akla ve kalbe beraber hitap edebilen, düşüncede felsefeye meydan okuyan bir eser lâzımdı. İşte Risâle-i Nûr’un asrımızda icrâ ettiği hizmet tarzı bu idi.
Bu sözle, Hazret-i Mevlânâ’nın da, Hazret-i Bedîüzzaman’ın da taraf-ı İlâhîce istihdam edilmiş birer müceddid olduklarını ve her birinin kendi zamanlarında yeri doldurulamayan devâsâ bir hizmet tarzı ortaya koyduklarını anlıyoruz.
Benzer konuda makaleler:
- Bediüzzaman Said Nursî, Hazreti Mevlana hakkında ne demişti?
- Fesat şebekesi ancak Risale-i Nur ile dağılabilir
- Risale-i Nur nedir?
- Risale-i Nur, materyalist fikirleri paramparça ediyor
- Şahide Yüksel
- Mevlânâ Hâlid’den Bediüzzaman’a intikal eden cübbe
- Raziye Özaydın
- Kendini bilmek istemeyen bir veli: Tahiri Mutlu
- Zübeyir Gündüzalp’in kardeşi Haydar Gündüzalp, ağabeyini anlattı
- Bediüzzaman’ın şahsiyet-i maneviyesine dair bazı değerlendirmeler
- Risale-i Nur’dan istifade edememek
- Üstad’ın Cesur Talebelerinden Halil Yürür’ün ardınd
- Asiye Mülazımoğlu
- Ahmet Aytimur ağabey vefat etti
- Bediüzzaman’ın temizliği
Risalei nuru biliyorum,içeriğini de Seviyorum.ama mesnevi de bazı sapkın bölümler ve mevlana hakkında tereddütlerim varken,bu yorum beni risale hakkında da düşündürüyor
Bende şimdi okuyorum mesneviyi fakat çok eski bir kitap olduğundan içinde Arapça farsça ve belki başka dillerden kelimeler bulunduğundan, ayrıca sadelestirenin vicdanına, seviyesine göre ortaya çıktığında okuyabildiğimizden bu eksiklikler diye düşünüyorum yoksa Mevlana hakkında kötü konuşabilen kimse yok.